Ρωτάμε και ξαναρωτάμε τι είναι ευτυχία… Μετά από περίπου 7 ώρες στο δρόμο μαζί με τον Δημητράκη και την μοναδικής έμπνευσης αξεπέραστη παρέα των “Δρομέων Ελπίδας” έμαθα τι σημαίνει…
• Του Μάνου Χατζηγιάννη
Ευτυχία σημαίνει να βλέπεις ένα πρόσωπο που διαφέρει από το δικό σου να χαμογελά και να ξέρεις ότι είσαι ο λόγος πίσω από αυτό. Σε μια εποχή κατά την οποία, όσο περισσότερο αγαπάει κανείς τον εαυτό του, τόσο γίνεται μεγαλύτερος εχθρός του, όλοι εμείς που συνοδέψαμε τον Δημητράκη, ποτιστήκαμε από την δική του δροσιά με την αξία της αλληλεγγύης, της συμπαράστασης, του εθελοντισμού, της προσφοράς.
Μια σπουδαία πρωτοβουλία, ένα θαρραλέο εγχείρημα έλαβε χώρα στον φετινό 37ο Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας και επειδή ο τροχός της αλληλεγγύης δεν είναι σαν τον… ήλιο που θέλει δουλειά πολλή για να γυρίσει, είμαστε έτοιμοι να κάνουμε συνήθεια τέτοιου είδους διαδρομές.
Το δόγμα όλων εμάς, που ακολουθήσαμε τον Δημητράκη, αλλά και του πρωτεργάτη αυτού του δημιουργήματος της αλληλεγγύης, Γιώργου Σοφατζή, αντικατοπτρίζεται στο ότι ένα από τα μυστικά της ζωής είναι πως ό,τι αξίζει να κάνουμε είναι αυτά που κάνουμε για τους άλλους.
Για όλους εμάς ένα ζεστό χαμόγελο, ένα ξεκαρδιστικό γέλιο, ένα τραγούδι του Δημητράκη Γλυκού, υπήρξε υπεραρκετό και εύκολα μεταφράσιμο στη διεθνή γλώσσα της καλοσύνης. Κι αυτήν την… μετάφραση την εξέλαβαν χιλιάδες μαραθωνοδρόμοι που πέρασαν από δίπλα μας και μας έδωσαν το χέρι, μας χειροκρότησαν, μας “ευλόγησαν” με την δική τους θετική ενέργεια.
Η αξία του εθελοντισμού σε συνδυασμό με τον αθλητισμό είναι η λύση στον γρίφο. Το πιο όμορφο πράγμα, η πραγματική ευτυχία, είναι να βλέπεις ένα πρόσωπο με άπειρες ειδικές ικανότητες να χαμογελά διάπλατα. Και ακόμα πιο όμορφο είναι να ξέρεις ότι είσαι ο λόγος πίσω από αυτό.
Οι “Δρομείς της Ελπίδας” δεν είναι δεκανίκια, γιατί όλοι εμείς δεν πιστεύουμε πως υπάρχουν ανάμεσά μας… κουτσοί. Υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που τους απλώνουμε το χέρι, κι η θέρμη από την παλάμη τους ζεσταίνει και τις δικές μας καρδιές.
Μπορεί αυτό που κάνουμε να είναι σταγόνα στον ωκεανό. Αλλά ο ωκεανός θα ήταν μικρότερος αν έλειπε αυτή η σταγόνα.
Στο τέλος δακρύσαμε, αγκαλιαστήκαμε, κι έτσι αγκαλιασμένοι, ένα σώμα, μια ψυχή, αν και διαφορετικοί χαρακτήρες μεταξύ μας, γίναμε απόστολοι μιας ιδέας φθάνοντας στο Καλλιμάρμαρο.
Ξεκινήσαμε ομάδα και γίναμε κίνημα αγάπης και η αλήθεια αυτή σήμανε αίφνης συναγερμό ανθρωπιάς.
Η αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπο όμως είναι σαν το μπλουζάκι των “Δρομέων Ελπίδας” που φορούσαμε σε όλη η διαδρομή. Ακόμη κι αν γίνεται μούσκεμα, κι αν λερώνεται, κι αν σκίζεται, δεν παύει να φοριέται ξανά και ξανά.